รักที่ขาดสติ ก็เหมือนเทียนไข สว่างไสวแต่ก็มีน้ำตา

ความรัก คือ การให้ ให้สิ่งที่ดีแก่คนที่เรารักให้ด้วยความเต็มใจ แม้เราอาจจะไม่ได้อะไรกลับมา แต่เราก็จะมีความสุขที่ได้เห็นคนที่เรารักได้มีความสุข แต่รักต้องประกอบด้วยสติ คือ ไม่รักเขาจนทําให้ตัวเองเป็นทุกข์ดังคําที่ว่า “รักที่ขาดสติ” ก็เปรียบเหมือน “เทียนไข” สว่างไสวแต่ก็มีน้ำตาและสุดท้ายมันก็จะเผาตัวมันเองให้เหลือเพียง “น้ำตาเทียน”ส่วนรักที่ประกอบด้วย “สติ” ก็เปรียบเหมือนโลกที่กําลังหมุนรอบดวงอาทิตย์

ในขณะที่มันกําลังหมุนรอบดวงอาทิตย์ มันก็ไม่ลืมที่จะหมุนรอบตัวมันเองความรักที่ไม่หวังที่จะครอบครอง เราอาจจะเรียกว่า “มิตรภาพ”มันคือความรู้สึกดีๆ กับคนๆ หนึ่ง ที่หวังอยากให้เขา “มีความสุข” แต่ความรักที่หวังจะครอบครองนั้น สุดท้ายมันจะนํามาซึ่งความเจ็บปวดเพราะการที่เราจะรักใครคนๆ หนึ่ง เพื่อหวังจะให้เป็นอย่างที่เราต้องการ

ความรักนั้นจะเปลี่ยนความคิดเรา เปลี่ยนสิ่งที่เราเคยเป็นให้เป็นอีกแบบหนึ่งจนถึงขั้นที่ว่ารัก “แบบลืมตัว” และนั่นคือหลุมพรางทําให้เราทุกข์ใจ จนบางครั้ง ทําให้ชีวิตเราหมดค่าได้ความสําคัญนั้น มันขึ้นอยู่ที่การเอามาใส่ใจและให้ความสําคัญแค่ไหน คนที่อยู่ไกลกันไม่เจอกัน แต่ต่อให้นานแค่ไหน ถ้าเราเอาเขามาใส่ใจกัน

สุดท้าย.. เขาก็สําคัญกว่าคนที่เจอทุกวันอยู่ดีนั้นจึงเป็นสิ่งที่ว่า “รักแท้นั้นไม่แพ้ระยะทาง” เพราะถ้าเขาไม่เห็นค่าความสําคัญของคนรักกันต่อให้อยู่ใกล้ทุกวัน ต่อให้กอดกันทุกวัน เขาก็นอกใจอยู่ดี

ขอขอบคุณข้อมูล verrysmilejung อ่านเพิ่มเติมดูข่าวต้นฉบับ https://verrysmilejung.com