อย่าเห็นพ่อกับแม่ เป็นแค่คนเฝ้าบ้าน (อยากให้ลูกอ่านจัง)

มีคำโบราณ เคยกล่าวไว้ว่า “มีผู้สูงอายุอยู่ในบ้านเหมือนมีสิ่งล้ำค่า” บ่อยครั้งที่เรามักจะใส่ใจคนนอกบ้าน มากกว่าคนในบ้านทั้งให้ความสำคัญ และใช้เวลาอยู่กับคนนอกบ้านมากกว่าแต่กับคนในบ้าน กลับ “ละเลย” ความรู้สึกเขาไปซะอย่างงั้น อาจจะเป็นเพราะ “ความเคยชิน” ที่คิดว่า เจอกันอยู่ทุกวันเดี๋ยวค่อยดูแล จึงทำให้เราเลือกที่จะเมินเฉยต่อคนในบ้านไม่ต้องรีบร้อนที่จะทำอะไรให้ท่าน เพราะกลับมาบ้านก็ยังต้องเจอกันอยู่แต่คุณกำลังลืมอะไรไปอยู่หรือเปล่า

“พ่อแม่” ไม่ได้มีเวลาอยู่กับเรา หรือรอเราไปได้ตลอดชีวิตดังนั้น จงให้ “ความสำคัญ” ท่านเป็นอันดับแรกก่อนเสมออย่าเอาของโปรดมาให้กิน ในวันที่พ่อแม่กินไม่ได้อย่าพาไปเที่ยว ในวันที่พ่อแม่ไม่มีเรี่ยวแรงจะเดิน อย่าขอโทษพ่อแม่ ในวันที่สายเกินไปแล้วอย่าอยากจับมือ ในวันที่พ่อแม่ ไม่รู้สึก

อย่าบอกรักบอกคิดถึง ในวันที่พ่อแม่ไม่ได้ยินแล้วอย่าอย ากกอดพ่อแม่ ในวันที่เหลือเพียงแต่รูปท่านให้กอด อย่ารอกราบเท้าพ่อแม่ ในวันสุดท้ายของชีวิตท่านพ่อแม่ สามารถรอลูกได้เสมอ แต่ชีวิตท่านอยู่ไม่ได้ตลอดไปอย่ามองว่า พ่อแม่ “เป็นเพียงคนเฝ้าบ้าน”เมื่อก่อน ตอนที่ยังพูดไม่เป็น ใครกันที่เป็นคนสอนให้พูดได้

เมื่อก่อน ตอนที่ยังเดินไม่เป็น ใครกันที่สอนให้เดินได้เมื่อก่อน ตอนที่ยังกินข้าวเองไม่เป็น ใครกันที่ป้อนข้าวป้อนน้ำเมื่อก่อนตอนที่อาบน้ำเองไม่เป็น ใครกันที่ล้างให้ โดยไม่นึกรังเกียจ“ชีวิตทุกคนมีค่า เพราะเวลานั้นมีจำกัด” บนโลกใบนี้มีความไม่เที่ยงอยู่มากถ้ารู้ว่าเวลามีไม่มาก ก็จงทำสิ่งดีๆให้กันมากๆอย่าไปทะเลาะ หงุดหงิดใส่กันหรือมัวแต่มีอคติเพราะมันเสียเวลาที่มีค่าไปโดยเปล่าประโยชน์หากยังมี “โอกาส” ได้ดูแลท่านอยู่ ก็จงรีบทำซะ

ขอขอบคุณข้อมูล  bitcoretech