อ่านแล้วอายใจตัวเอง ที่พูดมามันถูกต้องแล้ว ชีวิตมันวัดกันที่ความรับผิดชอบ
อ่านแล้วอายใจตัวเอง ที่พูดมามันถูกต้องแล้ว ชีวิตมันวัดกันที่ความรับผิดชอบ
โตขึ้นน้องจะรู้ว่ายากยิ่งกว่าหาสามีดี ๆ คือหาทำเลค้าขายดี ๆ ยากยิ่งกว่าสอบเข้ามหาวิทยาลัยดี ๆ คือการมีอาชีพการงานดี ๆ โตขึ้นน้องจะอึ้งว่า พ่อแม่เราเอาเงินที่ไหนมาเลี้ยงเราขนาดเราเงินเดือน 3 หมื่น ยังไม่พอจะให้พ่อแม่ได้เลยโตขึ้นน้องจะเข้าใจ ว่าโซดาขวดละ 100 ในผับที่น้องไป แพงขนาดไหน
น้องจะเริ่มสงสัยว่า แม่คนเดียวทำไมเลี้ยงลูก 3-4 คนได้จนเรียนจบแต่ลูก 3-4 คน เรียนจบ มีงานทำหมด แต่ไม่มีใคร เลี้ยงดูแม่ได้สักคนเดียวโตขึ้นน้องจะเข้าใจ ว่าทำไมแม่ต้องทำงานหนัก วันหยุดไม่ได้พักค่ำมืดยังไม่ได้กินข้าว น้องจะรู้ว่าเขาทำเพื่อใครวันนึงน้องจะคิดได้ว่าชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัย เป็นช่วงชีวิตที่มีความสุขที่สุดแล้วเพราะมีคนหาเงินให้ใช้ เรียนไปเที่ยวไปไม่ต้องคิดอะไรวันนึงน้องจะรู้ ว่าคุณค่าของชีวิต ไม่ได้วัดกันที่โทรศัพท์เครื่องใหม่หรือกระเป๋าแบรนด์เนมแต่มันวัดกันที่ ความรับผิดชอบและสามัญสำนึกวันนึงน้องจะรู้ว่า
คนที่ร่ำรวยที่แท้จริง คือคนที่เลี้ยงดูพ่อแม่ได้ไม่ใช่คนที่สามารถจ่ายค่าเหล้า ขวดละ 5 พันโดยไม่เสียดายวันที่พ่อแม่จากไป วันนั้นแหละ คือวันที่โลกนี้ ไม่มีใครรักน้องจริง หลงเหลืออยู่อีกแล้ว เมื่อก่อนร้องเรียกหาแต่ ผัวในโซเชี่ยลวันนึงน้องจะเรียกร้องหาแต่พ่อแม่ ที่ไม่มีวันหวนกลับคืนมาได้ แม่ขายแกงได้วันละไม่ถึงพัน เลี้ยงลูกจนเรียนจบลูกมีงานทำลูกเงินเดือน 2-3 หมื่น กลับเลี้ยงดูแม่ไม่ได้วันนี้บทความนี้ น้องอ่านแล้วอาจจะไม่เข้าใจ สักวันที่คิดได้จะเข้าใจมันดี
