ได้ข้อคิดกับเรื่องนี้ดีมาก อ่านกี่ครั้งก็ชอบ “ก้อนเมฆกับต้นไม้แก่”

ต้นไม้แก่ขอฝนจากเมฆก้อนน้อยเมฆก้อนน้อย ตอบเพียงว่าน้ำฝนมีอยู่น้อยกลัวว่ามันคงจะไม่พอให้ต้นไม้แก่ได้ชื่นใจวันต่อมาเมฆก้อนน้อย ก็ยังคงบอกเช่นเดิมมันน้อยไป จึงไม่พร้อมที่จะให้เมฆก้อนน้อยจึงเดินทาง และพยายามสะสมฝนเพื่อที่จะให้มันมากพอพอที่จะทำให้ต้นไม้แก่ได้ชื่นใจ

เมื่อมีปริมาณมากพอ เมฆน้อยจึงกลับมาแต่สิ่งที่พบข้างหน้า มีเพียงซากต้นไม้ที่ยังเหลืออยู่เมฆน้อยได้แต่ร้องไห้ แล้วถามว่าทำไม ?ความพยายามของฉัน ไม่มีค่าเลยเหรอ ชายหนุ่มที่นั่งใต้ต้นไม้ จึงได้แหงนหน้า..แล้วบอกเมฆน้อยไปว่าการที่เราจะให้อะไร ? แก่ใครสักคนที่เรารักมันไม่ต้องรอให้มากพอหรือรอความพร้อมอะไรหรอกให้เท่าที่มี..ก็ทำให้คนรับ ชื่นหัวใจได้..

ความพยายามเป็นสิ่งที่ดี แต่มันก็มีเวลาเป็นเงื่อนไขอย่าไปรอให้รวย ถึงจะทำอะไรให้คนที่เรารัก อย่าไปรอให้พร้อม ถึงจะทำอะไรให้คนที่เรารักเพราะคนที่เรารัก..อาจไม่มีเวลามากพอที่รอเราแล้วก่อนที่ต้นไม้แก่จะจากไป เขาฝากบอกเธอไว้ว่า ถ้าเห็นเธอผ่านมาให้บอกเธอว่า..เขารักเธอ

เมฆน้อยได้แต่หลั่งน้ำตาออกมา เป็นเม็ดฝนอย่างไม่ขาดสายให้กับต้นไม้ที่ไม่มีวันแตกใบ ให้ได้เห็นอีกต่อไป..ตลอดกาลทำ..ในสิ่งที่อยากจะทำทุกวันนี้เรามีตึกสูงขึ้น แต่ความอดกลั้นน้อยลงเรามีบ้านใหญ่ขึ้นแต่ครอบครัวเรา กลับเล็กลงเรามียาใหม่ ๆ มากขึ้น แต่สุขภาพกลับแย่ลง เรามีความรักน้อยลง แต่มีความเกลียดมากขึ้น เราไปถึงโลกพระจันทร์มาแล้วแต่เรากลับพบว่า..แค่การข้ามถนนไปทักทายเพื่อนบ้านกลับยากเย็นเราพิชิตห้วงอวกาศมาแล้ว แต่แค่ห้วงในหัวใจ กลับไม่อาจสัมผัสถึง..เรามีรายได้สูงขึ้น แต่ศีลธรรมกลับตกต่ำลงเรามีอาหารดี ๆ มากขึ้น แต่สุขภาพแย่ลงทุกวันนี้ ทุกบ้านมีคนหารายได้ ได้ถึง 2 คนแต่การหย่าร้างกลับ เพิ่มมากขึ้น

ดังนั้นจากนี้ไปขอให้พวกเราอย่าเก็บของดี ๆ ไว้โดยอ้างว่าเพื่อใช้โอกาสพิเศษเพราะทุกวันที่เรายังมีชีวิต อยู่คือโอกาส ที่พิเศษสุดแล้วจงแสวงหาการหยั่งรู้ จงนั่ง ตรงระเบียงบ้าน เพื่อชื่นชมกับการมีชีวิตอยู่โดยไม่ใส่ใจกับความอยาก จงใช้เวลากับครอบครัวเ พื่อนฝูงคนที่รักให้มากขึ้น กินอาหาร ให้อร่อย.ไปเที่ยวในที่ที่อยากจะไป

ชีวิตคือโซ่ห่วง ของนาที แห่งความสุขไม่ใช่เพียง แค่การอยู่ให้รอดเอาแก้วเจียระไน ที่มีอยู่มาใช้เสียน้ำหอมดี ๆ ที่ชอบจงหยิบมาใช้ เมื่ออยากจะใช้ เอาคำพูดที่ว่า “สักวันหนึ่ง”ออกไปเสียจากพจนานุกรม บอกคนที่เรารักทุกคนว่า เรารักพวกเขาเหล่านั้นแค่ไหน อย่าผลัดวันประกันพรุ่ง ที่จะทำอะไร ก็ตาม..ที่ทำให้เรามีความสุข เพิ่มขึ้นทุกวัน..ทุกชั่วโมง..ทุกนาทีมีความหมายเราไม่อาจรู้เลยว่าเมื่อไร ? มันจะสิ้นสุดลง